Bir hırsız bir eve girer ve içerdeki karı kocayı silah zoruyla rehin alır.
İkisini de sırtları birbirine gelecek şekilde sandalyelere oturtur ve sıkıca bağlar.
Sonra da ağır ağır, tek tek değerli eşyaları toplamaya başlar.

Evde alınabilecek her şeyi aldıktan sonra tam kaçacakken adam birden bağırır:

“Ne olur onu çöz, lütfen karımı serbest bırak!”

Hırsız cevaplar:

“Hayır, ikinizi de çözmeyeceğim. Böylece polis olayı mümkün olduğunca geç öğrenir. Merak etmeyin, ışıklar tüm gece açık kalınca komşular şüphelenir ve çok geç olmadan gelip bakarlar.”

Adam tekrar yalvarır:

“Ne olur, sadece onu çöz. Ne istersen yaparım!”

Hırsız yine mantığını açıklar:

“Bu suçtan paçayı sıyırmam lazım, hiçbir riski göze alamam.”

Adam, sandalyeyi sürükleyerek hırsıza doğru yaklaşır, artık panik içindedir:

“Yalvarıyorum dostum! Onu serbest bırak. Polis çağırmayacağıma söz veriyorum!”

Hırsız, hâlâ ikna olmasa da adamın karısına duyduğu “derin sevgiye” etkilenir:

“Vay be,” der, “Karını ne kadar çok sevdiğin belli. Onu kurtarmak için böyle yalvarmana bakılırsa…”

Adam delirmiş bir ifadeyle bağırır:

“Hayır! Karım 15 dakika sonra evde olacak!”